Prince of Persia

Okay, ik wil eeeiiigenlijk eens wat minder over games gaan schrijven, aangezien dit steeds meer op een gameblog begint te lijken, maar met al die BLOCKBUSTAHZ die compleet opgehyped worden heb ik toch altijd weer de neiging mensen te informeren voordat ze ‘t blindelings gaan kopen. Dat..en ik moet vaak gewoon m’n mening kwijt en omdat het niemand die ik ken wat boeit gooi ik het maar op het internet =p

Aldus, dit keer is het tijd voor de nieuwe Prince of Persia.

Ik heb ‘n hoop reviews gelezen (de gemiddelde reviewscore is 8.5, zie metacritic) en waar ze eigenlijk allemaal op neer kwamen is: "Ja, het spel is misschien veel te makkelijk..en nietecht leuk om te spelen..maar goddamnmotherfuck it looks good!! 9 out of 10!"

Ja,PoP ziet er goed uit. Verdomd goed zelfs. Niet alleen de cel-shaded graphics op basis van de Assassin’s Creed engine, maar ook de vloeiende bewegingen van de prins en Elika. Een wallrun loopt vloeiend over in een jump, die dan weer vloeiend verlengd wordt met hulp van Elika, wanneer je na je landing meteen door kan lopen naar de volgende muur. Elke beweging loopt vloeiend en realistisch (voor zover je op plafonds lopen realistisch vind) door in de andere en je zit je meermaals te vergapen aan hoe mooi Elika en de prins eruit zien. De meeste reviewers zijn ook erg positief over de leveldesign, maar dat snap ik nietecht. "Jongens, dit is een stad..maar wegens…uh..onvoorziene omstandigheden..is overal de vloer weggevallen en heeft die plaatsgemaakt voor kilometers diepe afgronden." Elke omgeving is precies hetzelfde en even gemaakt en onrealistisch als de vorige. Waar je in Assassin’s Creed nog realistische steden had, heb je nu een aantal platformen, met elkaar verbonden middels muren of aan het plafond hangende pilaren. Geef me dan de leveldesign van Prince of Persia: The Two Thrones maar, dat sloeg tenminste nog ergens op, terwijl het net zo goed allerlei acrobatische capriolen mogelijk maakte.

Okay, dus de graphics zijn geweldig en de omgevingen iets minder, daar valt nog mee te leven. Maar de gameplay is het grootste probleem van deze nieuwe Prince of Persia. Het is ongeveer net zo gemakkelijk als het gemiddelde wii spel. De prins kan niet dood, je kan nooit game over gaan, er is geen enkele penalty voor kilometers in een gat vallen (Elika redt je toch keer op keer, zelfs als ze vastgebonden zit) en het spel speelt eigenlijk zichzelf. Het enige wat de speler nog hoeft te doen is af en toe op A drukken. De game weet welk pad je moet nemen en als je eens per ongeluk (hoe je dat voor elkaar krijgt weet ik niet, want voor het wii publiek is elk bruikbaar deel van een level met andere en opvallende textures aangekleed) niet weet wat je moet doen is de kans groot dat de prins vanzelf de goede kant op gaat als je maar je anologue stick naar voren duwt en op A ramt. This is how fucking easy this is. Geen uitdaging, geen alternatieve routes, geen nadenken nodig, want de game doet alles voor je. Ook de gevechten zijn weinig uitdagend wegens het feit dat ook hier Elika je keer op keer healt als je even faalt. Daar komt nog bij dat het blocksysteem ruk is (je kan eeuwig blokken, maar je enemy blijft ook praktisch eeuwig slaan, dus een counter zit er niet in). Maar de battles worden wel mooi in beeld gebracht met dramatische camerastandpunten en fantastische effecten.
Ook het verhaal stelt weinig voor. Er is een demon die eeeezil is, en die probeert uit een tempel te komen. Om dat te voorkomen moet je stukjes land ‘transformeren’ van een corrupt landschap naar een ‘fertile’ landschap. Dat is het fucking verhaal. De nieuwe prins is like him or hate him, met z’n wise-ass opmerkingen en vaak niet geslaagde grapjes, maar ik vind ‘m wel cool. De wisselwerking tussen hem en Elika, zowel in de gesprekjes (srsly, NIET MEER DAN 4 ZITTEN PER CUTSCENE WANT GODDAMN ANDERS VERLIEZEN DE KINDERS HUN AANDACHT) als in de game zelf waarin ze constant elkaar helpen, omhoog trekken aan richels, of langs elkaar lopen op dunne balken.

Overigens lijken elke van de bovengenoemde ‘corrupted lands’ zoals gezegd enorm op elkaar en is er geen afwisseling in de gameplay. Daar komt nogeens bij dat het redden van een corrupted land weinig spectaculair in beeld wordt gebracht (HEILIGE POEP, GRIJZE STEEN ZONDER BLOEMEN VERANDERT IN BRUINE STEEN ZONDER BLOEMEN). Ik verwachtte meer iets dramatisch zoals bomen die overal beginnen te groeien, steden die uit de grond herrijzen of watervalletjes die ontstaan. Maar helaas, we moeten het doen met een kleurverandering en ‘n paar stukjes gras.
Omdat de game zo friggin’ makkelijk en repiditief is, heb je nooit een gevoel van genoegdoening zoals je die in de vorige Prince of Persia games wel had wanneer je die moeilijke baas had verslagen of dat moeilijke stuk eindelijk had doorgewallrund, gesprongen en gegrappeld. Wat in deze game overblijft is een lege huls van mooie graphics en een leuk idee, wat somewhere along the way compleet verkracht is om casuals aan te spreken.

Verdict :6/10 – I’d rather play The Two Thrones again

Oh, en de nieuwe Sonic is ondanks mijn offers aan de Goden der Gaming een misbaksel van een game =[

Advertisements